OPIS PRZYPADKU
Skuteczność farmakoterapii oktreotydem w leczeniu umiejscowionego zaotrzewnowo wrzodu dwunastnicy powikłanego perforacją
Więcej
Ukryj
1
Oddział Chirurgii Ogólnej, ZOZ w Oleśnie, Polska
2
Wydział Nauk Medycznych, Państwowa Akademia Nauk Stosowanych w Nysie, Polska
Data nadesłania: 15-02-2024
Data ostatniej rewizji: 21-03-2024
Data akceptacji: 22-03-2024
Data publikacji: 20-09-2024
Autor do korespondencji
Szymon Niejadlik
Oddział Chirurgii Ogólnej, ZOZ w Oleśnie, Klonowa 1, 46-300, Olesno, Polska
LW 2024;102(3):221-224
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Wrzód dwunastnicy stanowi miejscowy ubytek w błonie śluzowej pokrywającej wnętrze tego odcinka przewodu pokarmowego. Do głównych przyczyn choroby wrzodowej dwunastnicy zalicza się zakażenie bakterią H. pylori, stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych, predyspozycje genetyczne oraz palenie tytoniu. Dane statystyczne wskazują, że w polskiej populacji ciężkim i potencjalnie zagrażającym życiu powikłaniem choroby wrzodowej jest perforacja wrzodu. Oktreotyd jest pochodną somatostatyny. Działa poprzez hamowanie uwalniania peptydów wytwarzanych przez wewnątrzwydzielniczy układ żołądkowo-jelitowo-trzustkowy. Lek ten jest wykorzystywany w terapii akromegalii, hormonalnie czynnych guzów przewodu pokarmowego oraz krwawień z żylaków przełyku. Może być również stosowany w celu zmniejszenia wydzielania żółci i spowolnienia motoryki pęcherzyka żółciowego. Punktem wyjścia dla poniższej pracy przeglądowej był przypadek perforacji wrzodu dwunastnicy u 63-letniej pacjentki. W leczeniu trudno gojącego się zespolenia zastosowano oktreotyd. Lek ten poprawił stan miejscowy i ogólny pacjentki, a także przyczynił się do zamknięcia zespolenia. Pomimo szeregu czynników, które doprowadziły do stanu zagrożenia życia w przebiegu perforacji, odnotowano także okoliczności o korzystnym wpływie na końcowy wynik leczenia. Najważniejszym czynnikiem okazało się wdrożenie leczenia oktreotydem, aby zwiększyć szanse na wygojenie zespolenia jelitowo-jelitowego w obszarze oddziaływania enzymów trawiennych. Opisany przypadek wskazuje na zasadność stosowania oktreotydu w leczeniu prawidłowo wykonanych, ale trudno gojących się zespoleń żołądkowo-jelitowych. Wśród czynników, które przyczyniają się do zmniejszenia liczby przypadków perforacji, należy wymienić skuteczną profilaktykę, wczesne wykrywanie choroby wrzodowej oraz dostęp do badań endoskopowych. Należy jednak zaznaczyć, że przypadki perforacji stanowiących zagrożenie dla życia pacjenta mogą wystąpić nawet przy prawidłowo przeprowadzonym zabiegu zespolenia. W leczeniu złożonych, ciężkich perforacji warto rozważyć wdrożenie oktreotydu.
W pracy opisano możliwość zastosowania oktreotydu w ramach farmakoterapii zwiększającej szanse na wygojenie
zespolenia żołądkowo-jelitowego u pacjentów z perforacją dwunastnicy.