W pierwszej części artykułu przedstawiono podstawy fizyczne termografii oraz kamer termowizyjnych (detektorów), wykorzystujących detekcję promieniowania cieplnego, które umożliwiają wykrycie zmiany temperatur w różnych częściach ciała ludzkiego, dzięki czemu termografia znajduje zastosowanie w diagnostyce uzupełniającej chorób w wielu dziedzinach medycyny: angiologii, chorobach wewnętrznych, chirurgii estetycznej i rekonstrukcyjnej (co opisano w pierwszej części artykułu), a także w ginekologii i położnictwie, kardiologii i kardiochirurgii, onkologii, ortopedii, pediatrii, reumatologii, stomatologii i urologii (co przedstawiono w niniejszej, drugiej części artykułu). Termografia jest obiecującą, uzupełniającą metodą diagnostyczną. Ma zarówno zalety (bezinwazyjność, szybkość wykonania, możliwość obrazowania całego ciała i jednoczesnego wykrycia wielu problemów zdrowotnych oraz diagnozowanie na etapie subklinicznym), jak i wady (wrażliwość pomiaru na czynniki zewnętrzne, takie jak zmiany temperatury otoczenia, wilgotność i ruch powietrza), o których należy pamiętać podczas jej stosowania.