Historię 100‑lecia lecznictwa psychiatrycznego w wojsku polskim można podzielić na kilka okresów: pierwszy (1918–1939), w którym niemal od podstaw stworzono sprawnie jak na tamte czasy funkcjonującą wojskową służbę psychiatryczną; drugi (1940–1945) – lata okupacji i powołanie polskich sił zbrojnych we Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii, gdzie istotną rolę w kształceniu przyszłych lekarzy wojskowych odegrał Polski Wydział Lekarski na Uniwersytecie w Edynburgu; trzeci (1946–1963) – w którym zabezpieczenie psychiatryczne żołnierzy zapewniali psychiatrzy cywilni; czwarty (1964–1989) – charakteryzujący się dynamicznym rozwojem instytucjonalnym, kadrowym, naukowym i dydaktycznym wojskowej psychiatrii, który zawdzięczamy prof. Z. Rydzyńskiemu, twórcy powojennego wojskowego lecznictwa psychiatrycznego; piąty (1990–2002) – związany ze zmianami społeczno‑ustrojowymi w Polsce i koniecznością restrukturyzacji oraz redukcji sił zbrojnych, a także rozwiązaniem Wojskowej Akademii Medycznej (2002), oraz szósty (2003–2018) – z utworzeniem Wydziału Wojskowo‑Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi powstałego z połączenia AM i WAM (2002), który rozpoczął kształcenie podchorążych, stypendystów MON, na lekarzy wojskowych.