W latach 1914–1940 nastąpił znaczący rozwój światowej transfuzjologii. W Polsce po odzyskaniu niepodległości zaczęto wykonywać zabiegi przetoczeń krwi. Tworzono również placówki zajmujące się badaniem procesów fizjologicznych i patologicznych zachodzących podczas tego zabiegu. Podjęto próby organizacji ośrodków dawstwa krwi. Powstawały pierwsze akty prawne. Polacy, zgodnie z ogólnoświatowym trendem, tworzyli urządzenia do przetoczeń i prowadzili obserwacje nad przydatnością krwi konserwowanej. W „Lekarzu Wojskowym” zamieszczano artykuły poświęcone historii leczenia krwią oraz doświadczeniom z czasu I wojny światowej, propagowano metody oraz narzędzia, przedstawiano autorskie sposoby transfuzji. W latach 30. XX wieku, w czasie narastających w Europie niepokojów politycznych, na łamach „Lekarza Wojskowego” dyskutowano o potrzebie organizacji służby krwi i propagowano krwiodawstwo. Czasopismo „Lekarz Wojskowy” odegrało znaczącą rolę w upowszechnianiu wiedzy o transfuzji krwi wśród medyków w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce.