Rokowanie w przewlekłej niewydolności serca (HF) jest niepomyślne. Wszczepialne kardiowertery-defibrylatory (ICD) mają udowodnioną skuteczność w zapobieganiu nagłym zgonom sercowym (SCD) u chorych z ciężką skurczową HF ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) ≤35%. Pomimo ponad 30‑letnich doświadczeń wciąż poszukiwane są bardziej precyzyjne czynniki predysponujące do występowania złośliwych arytmii komorowych. Adekwatnych interwencji urządzeń doświadcza zaledwie 30–40% pacjentów zakwalifikowanych do terapii zgodnie z obowiązującymi kryteriami; pozostali nie odnoszą korzyści, są natomiast narażeni na powikłania. Dotychczasowe badania mające na celu identyfikację predyktorów wystąpienia częstoskurczów i migotania komór (VT, VF) nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Najczęstszą przyczyną CHF jest kardiomiopatia niedokrwienna, ale związek niedokrwienia, morfologii zmian w tętnicach wieńcowych i wpływu rewaskularyzacji naczyń przewlekle zamkniętych na potencjał arytmiczny pozostaje nieznany. Wydaje się, że obiecującym czynnikiem prognostycznym wystąpienia VT/VF jest obecność przewlekłej niedrożności tętnicy wieńcowej (CTO), ale konieczne jest potwierdzenie tego w dalszych badaniach.