Historia monitorowania przewodnictwa nerwowo-mięśniowego sięga XVI wieku, kiedy prowadzono badania nad kurarą, używaną przez Indian do zatruwania strzał. Późniejsze analizy umożliwiły opisanie zjawiska złącza nerwowo-mięśniowego, jednak dopiero w XX wieku udało się sprecyzować rolę mediatora, jakim jest acetylocholina. Pomiar przewodnictwa nabierał coraz większego znaczenia klinicznego, gdy okazało się, że prawie połowa pacjentów, którzy otrzymali długodziałający środek zwiotczający mięśnie, trafiała na salę pooperacyjną z niepełnym ustąpieniem blokady nerwowo-mięśniowej. Obecnie urządzenia do pomiaru przewodnictwa nerwowo-mięśniowego wykorzystujące akceleromiografię stają się standardowym wyposażeniem bloku operacyjnego.