Urazy czaszkowo-mózgowe (TBI – traumatic brain injury) są jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji oraz interwencji w oddziałach ratunkowych. Badania epidemiologiczne wskazują, że wzrost liczby takich urazów najszybciej odnotowywany jest w krajach wysoko uprzemysłowionych i waha się od 180 do 546 urazów czaszkowo-mózgowych na 100 tys. osób, przy czym około 10% z nich to urazy śmiertelne. Urazy głowy i szyi często współistnieją u poszkodowanego. Kliniczny zespół pourazowy jest wieloobjawowy i niejednokrotnie trudno stwierdzić jego nasilenie w pierwszych godzinach po urazie. Nowe techniki neuroobrazowe znacznie poprawiły zdolność wykrywania wczesnych zmian patologicznych powstałych po TBI. Tym niemniej stopień ciężkości przebytego TBI nie wykazuje korelacji z wynikami badań neuroobrazowych i nie koreluje z pourazowymi następstwami klinicznymi.