Celem artykułu jest przypomnienie postaci płk. dr. med. Jana Edwarda Koelichena (1871–1952), pierwszego redaktora i długoletniego członka Komitetu Redakcyjnego „Lekarza Wojskowego”. Urodził się w Warszawie, w spolonizowanej patriotycznej rodzinie osadników holenderskich. Dyplom lekarza uzyskał w 1899 r. na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Represjonowany na studiach za działalność niepodległościową. Przez 2 lata kształcił się w renomowanych klinikach neurologicznych i psychiatrycznych Berlina, Heidelbergu i Paryża. Praktykę kliniczną łączył z pracą naukową i działalnością organizacyjną w środowisku neurologów warszawskich. W czasie I wojny światowej lekarz w lazarecie dla rannych. Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany w stopniu kapitana, ordynator oddziału neurologiczno‑psychiatrycznego Szpitala Ujazdowskiego. Jako redaktor (1920–1921) nowo utworzonego tygodnika „Lekarz Wojskowy” sprawnie realizował linię programową pisma: „dać lekarzom oddziałów wojskowych całokształt najnowszych postępów wiedzy lekarskiej i związać lekarzy wojskowych w jedną żywą całość”. Po przejściu w 1929 r. w stan spoczynku praktykę lekarską łączył z działalnością społeczną w Warszawskim Towarzystwie Neurologicznym i redakcji „Neurologii Polskiej”. Zmobilizowany w 1939 r., trafił do niewoli radzieckiej w Dubnie. Po 1945 r. nestor neurologów polskich.