Obrona Lwowa to jeden z najważniejszych epizod w w historii Polski. W dniach 1–22 listopada 1918 r. mieszkańcy miasta (głównie gimnazjaliści i studenci) walczyli z ukraińskimi żołnierzami Dmytra Wytowskiego, który przeprowadził zamach stanu. Polska służba zdrowia działała w oparciu o dwa główne szpitale: Szpital nr 1 „Technika” i Szpital nr 2 „Dwójka”. Komendantem Szpitala nr 1 był doc. dr Adam Ferdynand Czyżewicz (1887–1962), zaś od 11 listopada 1918 r. por. dr Aleksander Domaszewicz (1887–1948). Funkcję komendanta ds. administracyjno‑wojskowych piastował por. Kazimierz Listowski (1892–1922). Ordynatorem oddziału ocznego był por. dr Juliusz W. S. Drak (1888–1966), asystent Kliniki Okulistycznej Uniwersytetu Lwowskiego, wychowanek profesora Emanuela Macheka. Znakomity lwowski okulista, dr Drak, bronił Lwowa kolejny raz we wrześniu 1939 r., tym razem przed Niemcami. Po 1945 r. zamieszkał we Wrocławiu, zmarł 17 sierpnia 1966 r., został pochowany na Cmentarzu Osobowickim.