Obrona Lwowa to jeden z najważniejszych epizodów w historii Polski. W dniach 1–22 listopada 1918 roku mieszkańcy miasta (głównie gimnazjaliści i studenci) walczyli z ukraińskimi żołnierzami Dmytra Wytowskiego, który przeprowadził zamach stanu. 1 listopada 1918 roku zorganizowano Naczelną Komendę Obrony Lwowa, którą dowodził kpt. Czesław Mączyński (1881–1935). Służba zdrowia działała w oparciu o dwa główne szpitale: Szpital nr 1 „Technika” i Szpital nr 2 „Dwójka”. Komendantem Szpitala nr 2 był płk Henryk Jan Glaser. W „Dwójce” funkcję naczelnego chirurga pełnił Ludwik Rydygier (1850–1920), światowej sławy polski lekarz, który jako pierwszy na świecie wykonał zabieg resekcji żołądka w przebiegu choroby wrzodowej. Był drugim lekarzem w historii, który wykonał wycięcie odźwiernika żołądka z powodu raka. Przez wiele lat prowadził Klinikę Chirurgiczną Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i Uniwersytetu Lwowskiego we Lwowie. W czasie I wojny światowej był komendantem austriackiego Szpitala Wojskowego w Brnie na Morawach. Słynął z zamiłowania do munduru i wojskowego stylu życia. W tym czasie Polska była okupowana przez Rosję, Austro‑Węgry i Prusy. Rydygier był wielkim polskim patriotą i mimo podeszłego wieku wstąpił w 1918 roku do Wojska Polskiego, by walczyć o niepodległość ojczyzny. W czasie obrony Lwowa był naczelnym chirurgiem Szpitala nr 2, gdzie udzielał pomocy rannym żołnierzom obu stron konfliktu. Zmarł 26 czerwca 1920 roku we Lwowie, został pochowany w mundurze generała na Cmentarzu Obrońców Lwowa.