Sobótka to małe miasteczko w województwie dolnośląskim, u podnóża góry Ślęży. Do 1945 roku było częścią Niemiec jako Zobten. Po II wojnie światowej Dolny Śląsk stał się częścią Polski, w tym Sobótka (dawne Zobten). Nowymi mieszkańcami miasta zostali Polacy z różnych stron kraju. Lekarzem, który organizował tam polską służbę zdrowia, był Wacław Żebrowski (1894–1946), lekarz i oficer Wojska Polskiego, szef oddziału chirurgicznego 1. Szpitala Okręgowego w Warszawie, uczestniczył w ratowaniu żołnierzy polskiego podziemia rannych podczas słynnej akcji na Kutscherę w 1944 roku. Urodził się 6 czerwca 1894 roku w miejscowości Lgow, jego rodzicami byli Władysław i Maria z domu Gonturb. Studia medyczne rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Kijowie, które kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim, zaś egzaminy końcowe złożył na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Do Wojska Polskiego wstąpił w 1920 roku, podczas wojny z Rosją służył w Szpitalu Wojskowym w Zamościu. W latach 30. XX wieku pracował w 1. Szpitalu Okręgowym w Warszawie, gdzie w 1936 roku został szefem chirurgii. W okresie niemieckiej okupacji pracował jako lekarz w Szpitalu Maltańskim. W lutym 1944 roku brał udział w ratowaniu żołnierzy polskiego podziemia rannych podczas słynnej akcji na Kutscherę. W czasie powstania warszawskiego w 1944 roku był chirurgiem, ze swoim szpitalem przebył cały szlak bojowy. Po zakończeniu II wojny światowej znalazł się w Sobótce, miasteczku opodal Wrocławia, gdzie uczestniczył w tworzeniu polskiej służby zdrowia. Zmarł 29 listopada 1946 roku w Sobótce.