Wstęp: Wielochorobowość definiuje się jako współwystępowanie co najmniej dwóch chorób przewlekłych. Częstość jej wzrasta z wiekiem, jednak jej występowanie nie ogranicza się wyłącznie do osób starszych. Polipragmazja, rozumiana jako jednoczesne stosowanie co najmniej pięciu leków, jest ściśle związana z wielochorobowością i zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych farmaceutyków. Zapalenie naczyń związane z przeciwciałami przeciwko cytoplazmie neutrofilów predysponuje do wystąpienia zarówno wielochorobowości, jak i polipragmazji. Leczenie współistniejących schorzeń przewlekłych u pacjentów z zapaleniem naczyń wymaga szczególnej ostrożności. Należy uwzględniać interakcje między lekami oraz równoważyć ryzyko działań niepożądanych z kontrolą aktywności choroby. Opis przypadku: W pracy przedstawiono przypadek 63-letniego pacjenta z zapaleniem naczyń i wielochorobowością, przyjętego do szpitala po wypadku komunikacyjnym. Chory był obciążony m.in. niewydolnością serca, chorobą wieńcową, reumatoidalnym zapaleniem stawów oraz osteoporozą. Pomimo leczenia jego stan pogarszał się i konieczna była 4-miesięczna hospitalizacja, podczas której z powodu rozwijających się powikłań infekcyjnych, w tym sepsy, wymagał kilkukrotnej antybiotykoterapii oraz względu na postępującą niewydolność nerek został zakwalifikowany do leczenia przewlekłymi hemodializami. Wnioski: Zarządzanie wielochorobowością i polipragmazją stanowi poważne wyzwanie w codziennej praktyce klinicznej, szczególnie u pacjentów starszych, ze względu na zwiększone ryzyko działań niepożądanych. Kluczowe w leczeniu złożonych schorzeń jest właściwe podejście terapeutyczne, oparte na najlepszych dostępnych dowodach naukowych.