W pracy przedstawiono nieupubliczniane dotychczas okoliczności uwolnienia przez sowieckie władze Garnizonu Dubno grupy 20 polskich lekarzy wojskowych, w tym 3 zawodowych oficerów, którzy po napaści 17 września 1939 r. ZSRR na Polskę trafili do radzieckiej niewoli. Jednym z uwolnionych lekarzy był ppłk lek. Adolf Malinowski (1891–1962), kierownik naukowy Oddziału Psychiatrycznego Szpitala Szkolnego CWSan w Warszawie, zmobilizowany 1 września 1939 r. z przydziałem na stanowisko komendanta 91. Wysuniętego Szpitala Ewakuacyjnego w Brześciu n. Bugiem. Prezentację oparto na pisemnym sprawozdaniu tego oficera‑lekarza (prywatnie dziadka autora artykułu) z udziału w wojnie obronnej 1939 r., relacji jego żony Wacławy Malinowskiej z Tyszkiewiczów (1901–1976), pielęgniarki w tym szpitalu, oraz relacji Adolfa Władysława Malinowskiego (1926–1990), ojca autora, który jako 13‑latek przebywał w tym czasie z rodzicami. Opisano sprawczą rolę, jaką w tym epizodzie wojennym odegrała Wacława Malinowska. Autor (ur. 1956 r.), będący ostatnim żyjącym świadkiem relacji uczestników owego „cudownego ocalenia” 27 września 1939 r. w Dubnie, swoje zeznanie poparł oryginalnymi dokumentami z archiwum rodzinnego.