„Lekarz Wojskowy” ukazuje się od 3 stycznia 1920 r. W założeniu jego twórców, Wojskowej Rady Sanitarnej, pismo miało służyć lekarzom wojskowym. Czasopismo wrosło w struktury wojskowej służby zdrowia, towarzyszyło czytelnikom w codziennej pracy w czasie działań wojennych i w czasach pokoju, także w budowaniu nowej Polski i nowoczesnych sił zbrojnych. Wybuch II wojny światowej przerwał rozwój czasopisma, ale już w 1941 r. na obczyźnie, w Edynburgu, grupa polskich oficerów lekarzy podjęła inicjatywę wydawania „Lekarza Wojskowego”, nawiązując do edycji przedwojennej. W pierwszych dniach roku 1945, jeszcze przed wyzwoleniem Warszawy, wznowiono edycję czasopisma, wydając je w Lublinie. Przez 100 lat „Lekarz Wojskowy” pełnił służbę, stawiając sobie za cel przede wszystkim upowszechniane najnowszych zdobyczy nauki oraz kształtowanie postaw i wykształcenie lekarza wojskowego, dla którego praca w wojsku będzie zaszczytem.