Artykuł dotyczy funkcjonowania oddziałów wojskowej medycyny wewnętrznej w powojennej Warszawie. Za ramy czasowe przyjęto okres od roku 1945, w którym rozpoczęły pracę oddziały wewnętrzne w zorganizowanych w Warszawie dwóch szpitalach wojskowych: Szpitalu Okręgowym nr 1 oraz Szpitalu Ministerstwa Obrony Narodowej, do 1 listopada 1974 r., daty utworzenia Instytutu Medycyny Wewnętrznej Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej (obecnie Wojskowy Instytut Medyczny). Kierownikami oddziałów byli wybitni lekarze klinicyści, naukowcy, a wśród nich profesorowie: Mieczysław Fejgin, Mieczysław Kędra, Dymitr Aleksandrow, Wanda Wysznacka‑Aleksandrow, Zofia Wańkowicz, Sylwester Czaplicki i Andrzej Dąbrowski. Wielu z nich, jako pierwsi w kraju, wprowadzało nowoczesne metody diagnostyki i terapii. Równolegle z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i działalnością naukową prowadzono kształcenie podyplomowe lekarzy, stomatologów oraz farmaceutów wojskowej służby zdrowia.